Dzieci-żołnierze. Historia niemieckiego obozu jenieckiego w Attichy

W 1945 roku Hitler w dalszym ciągu zaprzeczał pozornej - jego zdaniem - porażce, która jednak go czekała. W ostatniej szalonej próbie odwrócenia losów wojny i uzupełnienia braku żołnierzy w wieku wystarczającym do wzięcia udziału w bitwie masowo rekrutował członków Hitlerjugend, werbując nawet dzieci w wieku zaledwie 12 lat. Ci mali żołnierze zostali wysłani, aby walczyć w bitwach, których nie mieli szans wygrać. Z reguły jednak walczyli zaciekle. Gdy wojska alianckie posuwały się naprzód, szokowało ich odkrycie, że wśród niezliczonej liczby niemieckich jeńców były także dzieci.

Około 10 000 z tych młodych bojowników, którzy byli zarówno prześladowcami, jak i ofiarami, zostało wziętych do niewoli przez armię amerykańską i wysłanych do obozu jenieckiego w Atticchy we Francji. Reżim nazistowski szkolił te dzieci. Jednak, co zaskakujące, Amerykanie natychmiast potraktowali je jako ofiary. W obozie Atticchy ruszył oryginalny i mało znany program reedukacyjny, którego celem było skierowanie ich w stronę tolerancji i demokracji. Nazywało się to „Klatkami dla dzieci” („Baby Cages”). Przetrzymywano tam m.in. Winfrieda Börscha, który miał wtedy 16 lat.

W filmie to m.in. on opowiada o swoich wojennych doświadczeniach, które odzwierciedlają los tysięcy innych dzieci-żołnierzy. Jego zeznania wraz z licznymi obrazami archiwalnymi zabierają nas w głąb nazistowskiej indoktrynacji dzieci, które zostały zmuszone do stania się częścią niszczycielskiego systemu.